Strona główna Motywacja Jak odzyskać lekkość życia? Motywujący wywiad – Michalina Wojnarowicz coaching i counseling

Motywacja

Jak odzyskać lekkość życia? Motywujący wywiad – Michalina Wojnarowicz coaching i counseling

Jak utrzymać równowagę i odzyskać lekkość życia w czasach ciągłych zmian? Czy coaching i counseling mogą w tym pomóc? Michalina Wojnarowicz coach i konsultantka psychosocjalna, na co dzień pracuje z osobami żyjącym w pędzie i bardzo wysokim stresie. Towarzyszy w poszukiwaniu lekkości w życiu, a także pokazuje możliwości jak zwolnić tempo i złapać oddech, aby zachować zdrowie.

“Mówią o mnie, że „zbieram wiedzę”… moją największą pasją jest uczenie się, a moje życie pokazało mi, że można nauczyć się wszystkiego. Również życia i pracy w lekkości”. – Michalina Wojnarowicz

Jak odzyskać lekkość życia? Motywujący wywiad – Michalina Wojnarowicz coaching i counseling

Michalina Wojnarowicz – Coaching i Counselling — Michalina Wojnarowicz

Kiedy po raz pierwszy w swoim życiu usłyszałaś o coachingu? Generalnie jakbyś miała określić motyw i czas zainteresowania się psychologicznym wymiarem człowieka? Skąd zafascynowanie akurat dziedziną rozwoju?

Chyba od zawsze interesowałam się psychologicznym wymiarem człowieka. W domu i wśród znajomych funkcjonowałam trochę jako słuchacz, a w liceum marzyłam o studiach z psychologii. Niestety, nauczyciele z biologii i języka polskiego bardzo mnie zniechęcili do studiów medycznych lub psychologicznych. Przed maturą czułam się pogubiona sprzecznym feedbackem. Przeanalizowałam sytuację i okazało się, że najmniej czasu i przede wszystkim stresu kosztowały mnie lekcje matematyki, chemii i fizyki, a z tych przedmiotów miałam najlepsze oceny. Padło więc na politechnikę, którą ukończyłam z wyróżnieniem i podjęłam się pracy w wyuczonym zawodzie. Niemniej temat człowieka, jego rozwoju, zdrowia, siły fizycznej i psychicznej nigdy mnie nie opuścił, zwłaszcza, że praca inżyniera jest bardzo stresująca, a ja pracowałam już na różnych szczeblach w dużych firmach. Potrzeba uczenia się jest we mnie do dziś i niezmiennie stanowi mój główny wewnętrzny motywator, a zauważyłam, że najłatwiej jest się uczyć i wzrastać w relacji z drugim człowiekiem. To piękne połączenie własnego rozwoju z możliwością bycia pomocnym innym.

Kiedy pojawił się pomysł zostania coachem? Masz jakiegoś ulubionego mistrza w tej dziedzinie, kogoś kto inspiruje Cię do działania?

Na pewnym etapie życia poczułam, że potrzebuję dzielić się moją wiedzą i umiejętnościami z innymi ludźmi w większym zakresie, niż jest mi to umożliwione w pracy etatowej. Zaczęłam szukać możliwości. Mieszkam w Austrii, a w tym kraju zawód coacha jest regulowany. To oznacza, że aby wykonywać zawód np. life coacha (a to jest dziedzina, która mnie najbardziej interesuje) należy ukończyć pięciosemestrowe studium counsellingu (forma poradnictwa psychosocjalnego). To około 1400 godzin kursu i praktyki (m.in. psychologia, komunikacja, interwencja kryzysowa, praca z systemem…), a więc spora inwestycja również czasowa, wymagająca planowania, a ja oprócz pracy jestem też mamą przedszkolaka.

Pod koniec 2020 roku, kiedy rozpoczęła się pandemia i w firmie, w której pracuję wprowadzono home office, postanowiłam skorzystać z ułatwienia jakim jest praca z domu i zapisałam się do szkoły counsellingu psychosocjalnego w nurcie systemowym. Dodatkowo wiele szkół przestawiło się na tryb online, co umożliwiło mi podjęcie kolejnych kursów w Polsce. W ten sposób uzyskałam m.in. certyfikaty coacha biznesu i trenera zmiany. Moimi mentorami coachingu są Magdalena Kozioł i Rafał Szewczak. Ponieważ na sesjach często korzystam z ustawień, regularnie superwizuję się u mojej austriackiej nauczycielki counsellingu (zgodnie z wymogami Austriackiej Izby Ekonomicznej WKO, dbającej o zachowanie standardów etycznych zawodu). To ludzie z ogromnym doświadczeniem i wieloletnią praktyką zawodową.

Czy coach samemu musi przechodzić proces, który następnie stosuje u swoich klientów? Czy miałaś jakiś problem lub wyzwanie w swoim prywatnym życiu, które udało się zwyciężyć lub zgłębić dzięki coachingowi?

W Polsce formalnie nie ma takiego wymogu. Moim zdaniem szkoda, bo praca własna to forma poszerzania wiedzy o sobie samym i własnych blind spots, a najważniejszym narzędziem coacha jest on sam. Jeżeli chcemy efektywnie pracować z klientami, potrzebujemy poznać swoje mechanizmy i się z nimi zaprzyjaźnić.

Dla porównania: austriacka ustawa stawia przed counsollerem wymóg ukończenia co najmniej 30 godzinnego indywidualnego procesu rozwojowego oraz 120 godzinnego procesu grupowego, zanim ten zarejestruje swoją praktykę. Ja w toku studium zdecydowałam się na indywidulane sesje psychoterapeutyczne z psychologiem klinicznym kwalifikowanym również do terapii traumy i grupowe ustawienia systemowe. Można sobie wyobrazić, że po procesie w takim wymiarze czasu przechodzi się głęboką transformację. Tak też było w moim przypadku, ale również w przypadku moich koleżanek ze studium. Poza tym nadal regularnie poddaję się superwizji.

Jakie cechy powinien mieć dobry coach, jak wygląda droga do zostania coachem?

W Polsce aby zostać coachem wystarczy ukończyć kurs. To niewiele, więc poziom jakości usług na rynku jest bardzo zróżnicowany. Sugerowałabym więc podjęcie kursu w sprawdzonej instytucji, najlepiej współpracującej z jedną z międzynarodowych organizacji zrzeszających profesjonalnych coachów, która dba standardy etyczne.

Coaching to towarzyszenie zdrowej osobie w jej procesie rozwojowym, wspieranie jej. To nie jest nie robienie czegoś za klienta ani popychanie do działania. To oznacza, że coach w trakcie sesji potrzebuje ucieleśnić postawę akceptującą, wolną od oceny i otwartą na wynik procesu. Do tego potrzebne są cierpliwość i umiejętność słuchania, ciekawość i zdrowa pokora, które będą stałą siła napędową do aktualizowania swojej wiedzy i doskonalenia warsztatu. Kluczowa dla procesu jest wiara coacha w osobę klienta lub klientki, a ściślej w jej naturalną zdolność do samorealizacji – bez perswadowania, sugerowania, radzenia… to wbrew pozorom dość trudne.

Komu polecasz coaching? Kto powinien korzystać z takich porad i kto najczesciej jest twoich klientem? Czy ten zawód przynosi satysfakcję?

W roli coacha pracuję z osobami zdrowymi, mającymi dostęp do zasobów. Pracujemy przede wszystkim przyglądając się sytuacji życiowej klienta z różnych perspektyw, ewentualnemu utknięciu, szukamy zasobów i możliwości. Taki proces składa się z pięciu do piętnastu sesji.

Niestety, czasy, w których od kilku dobrych lat funkcjonujemy obfitują w tak zwane okoliczności potencjalnie kryzysogenne, a nawet potencjalnie traumatyczne (pandemia, zagrożenie wojną, kryzys inflacyjny…). Ma to swoje odzwierciedlenie w dylematach i zasobności klientów i klientek. W związku z tym przychodzą do mnie również osoby w wysokim stresie lub w kryzysie, chcący poradzić sobie z presją w pracy lub w domu. Z racji swojego wyksztalcenia podejmuję się wtedy pracy, ale interwencyjnej. To nie jest coaching. W takim przypadku pracujemy nad stabilizacją, odbudowywaniem dostępu do zasobów i wspieram w powrocie do równowagi.

Największą satysfakcję przynosi mi praca systemowa. Bardzo często zdarza się, że klient, który zgłosił się do procesu rozwojowego, odkryje na sesji zależności rodzinne, które mają znaczący wpływ na temat, z którym przyszedł, lub na funkcjonowanie klienta w tu i teraz. Jako counsellor podejmuję się wtedy pracy z ustawieniami systemowymi i ma to zwykle bardzo dobry skutek. Pod tym względem wiedza i umiejętności, które wyniosłam ze studium counsellingu mają dla mnie i moich klientów niekwestionowaną wartość.

Etyka nakazuje mi uzupełnić, że w przypadku, gdy osoba boryka się z bolesnym doświadczeniem z dzieciństwa, które domaga się domknięcia i zintegrowania, zalecam dalszą pracę z psychoterapeutą.

Rozmawiały Michalina Wojnarowicz i Karolina Panthera Strzelczyk

Karolina Panthera Strzelczyk – jestem dziennikarzem, wydałam trzy tomiki poezji, od lat organizuję imprezę literacką Heraski w Krakowie. Od dziesięciu lat interesuję się w sposób zawodowy szeroko rozumianą psychologią, szczególnie skupiając się na zagadnieniach mowy ciała i relacjach. Jestem freelancerem, któremu wiecznie mało wrażeń, czasem możecie odnaleźć mnie na szklanym ekranie. Kocham życie i chcę swoimi przemyśleniami sprawić, żebyśmy wymieniali się doświadczeniami. Zajrzyj na IG: heraartystka

Sprawdź też – Cykl wywiadów motywujących: